Vroeger haalde ik dag in dag uit mijn vriendinnetjes op, om naar school te gaan. Op de een of andere manier was dat iets doodgewoons: dat je eerst je ene vriendinnetje ophaalde, en dan je andere vriendinnetje. En elke keer weer was daar 'het magische moment'. Ik stond netjes op mijn vriendinnetje te wachten, in hun gezellige woonkeuken. En op een goed moment kreeg ik dan een snoepje uit.....de provisiekast.
Midden in die woonkeuken bevond zich de PROVISIEKAST.
Ik kende dat woord niet: provisiekast.
Bij ons thuis had je de kelder, maar wat daar bewaard werd, daar had ik niet zo'n notie van. Dat was lang niet zo overzichtelijk als een provisiekast. Bovendien moest je bij ons in de kelder eerst met een trapje naar beneden, en dat was onhandig. Met de provisiekast was dat anders. Je opende de deur, en daar straalde het je van alle kanten tegemoet. Zowel de lekkernijen als de meer gezonde levensmiddelen; álles was altijd aanwezig.
Helemaal op de bovenste plank bevond zich een paar grote blikken. Deze blikken toverden altijd verrassingen tevoorschijn, van chips tot snoep.
Het was dan voor mij eigenlijk 'niet meer dan normaal', dat ik later - toen ik zelf een gezin kreeg - óók van die grote blikken aanschafte. En hoe groot was mijn blijdschap, toen ik ook een ware provisiekast ontdekte, in het huis wat wij gingen bewonen.
Nu gaat het verhaal over die provisiekast, die ik voor het gemak toch maar 'voorraadkast' noem, omdat 'provisiekast' mij toch te ingewikkeld klinkt.
Tussen de levensmiddelen in de voorraadkast op de gang bevindt zich o.a. een pakje 'Bécamelsaus' en een zakje met macaroni.
De eerste heeft een houdbaarheidsdatum van 20 september 2008.
De tweede heeft een houdbaarheidsdatum van 18 mei 2017.
Kortom: bijna een decennium aan houdbaarheidsdata in onze gangkast!
Je kunt je voorstellen dat al die - braaf op gebruik wachtende - levensmiddelen inmiddels getuige zijn geweest van een hele hoop familieperikelen; ach, heus niet spectaculair, maar toch wel zo alle ins en outs die een modaal gezin met twee opgroeiende kinderen - een jongen en een meisje - nu eenmaal meemaakt.
Om nog maar te zwijgen van het heen & weer gestommel op de trap; want dat kunnen alle vier de gezinsleden als de beste.
En die brave pakjes kerriesaus en cakemeel maar trillen op hun grondvesten.....dan hadden ze toch echt liever willen oplossen in een pannetje met heet water, of bruin willen bakken in de oven....dan waren ze tenminste nog ergens goed voor geweest.
En de moeder des huizes elke keer maar denken van goh, wat weer weinig ruimte, tijdens het inruimen van de boodschappen. Geen moment op het idee komende, om maar eens de bezem door al die levensmiddelen te halen, te zien wat er sowieso nog in huis is en dus niet aangeschaft hoeft te worden, en te zien wat er weg kan vanwege de verlopen houdbaarheidsdatum - helaas pindakaas - ja, ook de pindakaas is over datum.
Het is een goed staaltje van 'onbewust in het leven staan'. Meer willen, anders willen, het gras is altijd groener bij de buren, dat werk, terwijl jij het gewoon ook allemaal hebt, jij verwend nest, maar je ziet het gewoon niet, en daarom wordt het dus tijd dat je gewoon eens in je eigen kast gaat kijken, voordat je meteen weer begint te mekkeren.
Geit mekkert met vreten in zijn bek.
Mijn moeder zei het vroeger al, als één van de kinderen om nog meer lekkers vroeg.
En gelijk had ze.....
Midden in die woonkeuken bevond zich de PROVISIEKAST.
Ik kende dat woord niet: provisiekast.
Bij ons thuis had je de kelder, maar wat daar bewaard werd, daar had ik niet zo'n notie van. Dat was lang niet zo overzichtelijk als een provisiekast. Bovendien moest je bij ons in de kelder eerst met een trapje naar beneden, en dat was onhandig. Met de provisiekast was dat anders. Je opende de deur, en daar straalde het je van alle kanten tegemoet. Zowel de lekkernijen als de meer gezonde levensmiddelen; álles was altijd aanwezig.
Helemaal op de bovenste plank bevond zich een paar grote blikken. Deze blikken toverden altijd verrassingen tevoorschijn, van chips tot snoep.
Het was dan voor mij eigenlijk 'niet meer dan normaal', dat ik later - toen ik zelf een gezin kreeg - óók van die grote blikken aanschafte. En hoe groot was mijn blijdschap, toen ik ook een ware provisiekast ontdekte, in het huis wat wij gingen bewonen.
Nu gaat het verhaal over die provisiekast, die ik voor het gemak toch maar 'voorraadkast' noem, omdat 'provisiekast' mij toch te ingewikkeld klinkt.
Tussen de levensmiddelen in de voorraadkast op de gang bevindt zich o.a. een pakje 'Bécamelsaus' en een zakje met macaroni.
De eerste heeft een houdbaarheidsdatum van 20 september 2008.
De tweede heeft een houdbaarheidsdatum van 18 mei 2017.
Kortom: bijna een decennium aan houdbaarheidsdata in onze gangkast!
Je kunt je voorstellen dat al die - braaf op gebruik wachtende - levensmiddelen inmiddels getuige zijn geweest van een hele hoop familieperikelen; ach, heus niet spectaculair, maar toch wel zo alle ins en outs die een modaal gezin met twee opgroeiende kinderen - een jongen en een meisje - nu eenmaal meemaakt.
Om nog maar te zwijgen van het heen & weer gestommel op de trap; want dat kunnen alle vier de gezinsleden als de beste.
En die brave pakjes kerriesaus en cakemeel maar trillen op hun grondvesten.....dan hadden ze toch echt liever willen oplossen in een pannetje met heet water, of bruin willen bakken in de oven....dan waren ze tenminste nog ergens goed voor geweest.
En de moeder des huizes elke keer maar denken van goh, wat weer weinig ruimte, tijdens het inruimen van de boodschappen. Geen moment op het idee komende, om maar eens de bezem door al die levensmiddelen te halen, te zien wat er sowieso nog in huis is en dus niet aangeschaft hoeft te worden, en te zien wat er weg kan vanwege de verlopen houdbaarheidsdatum - helaas pindakaas - ja, ook de pindakaas is over datum.
Het is een goed staaltje van 'onbewust in het leven staan'. Meer willen, anders willen, het gras is altijd groener bij de buren, dat werk, terwijl jij het gewoon ook allemaal hebt, jij verwend nest, maar je ziet het gewoon niet, en daarom wordt het dus tijd dat je gewoon eens in je eigen kast gaat kijken, voordat je meteen weer begint te mekkeren.
Geit mekkert met vreten in zijn bek.
Mijn moeder zei het vroeger al, als één van de kinderen om nog meer lekkers vroeg.
En gelijk had ze.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten