Het is een regenachtige ochtend in de trein naar Amsterdam Centraal. De deur van de 'persoonlijke huiskamer' - ofwel Eerste Klas coupé - vliegt open alsof er terplekke een astronaut uit de ruimte komt vallen.
Een jonge man van een jaar of 20 drukt eerst zijn grote boodschappentas en dan hemzelf door de deuropening. Uitgeput ploft hij neer op de brandschone Eerste Klas treinbank. Zijn gezicht kijkt ongelukkig en de wallen onder zijn ogen verraden een intense vermoeidheid: die heeft een nacht doorgehaald. Dat is wat ik denk. Wat misschien helemaal niet zo is. Maar dat is wat ik denk.
Ik ruik drank; de smetteloos frisse lucht in mijn persoonlijke treinhuiskamer wordt nu vergezeld van een doordringende dranklucht. Toch vind ik dat op de een of andere manier niet vervelend. Het enige waar ik mee bezig ben, dat is dat de jongeman niet 'goedemorgen' zegt. Niet dat dat moet of dat ik dat verwacht of dat ik als inmiddels senior zou bepalen dat de jongeren beleefd moeten zijn en dat de jeugd van tegenwoordig er wel een heel erg loopje mee zou nemen.
Nee. Gewoon simpel. Hij groet niet. En ik ben dat gewoon niet gewend, dat iemand niet groet als ie de persoonlijke treinhuiskamer betreedt. En ik ben gewoon geconditioneerd - dat merk ik nu - want ik zoek automatisch oogcontact met de jongeman.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten