Spiegelkast

Bij ons in de huiskamer staat de spiegelkast.
Het is een kast die Hessel ooit met Eva in Limburg kocht.
Dan hebben we het hier over de jaren '80.
Toen had je nog geen marktplaats.
Ze waren er bij toeval tegenaan gelopen.

De spiegelkast ging mee naar Den Haag.
Hij stond te pronken in één van de vier kleine kamertjes.
Door de spiegelkast was er geen ruimte meer voor een tafel.
Het bakbeest van een bureau, gevonden bij de kraak, fungeerde als tafel.

In Oosterhesselen gingen we samenwonen.
De spiegelkast kreeg een prominente plaats in de huiskamer.
Er bleef zelfs ruimte over voor een tafel.

De kast verhuisde via de achtertuin mee naar het volgende huis.
De oude houten kast, geërfd van een familielid van mijn moeder, behoort Hessel toe.
De spiegelkast behoort mij toe.
Dat hebben we nooit overlegd.
Het is zo gegroeid.

De spiegelkast is totaal niet functioneel.
De spullen die erin liggen kunnen ook makkelijk op zolder liggen.
Voor mij is het toch wel een soort 'heilige plaats'.
Materialen voor creativiteit liggen bovenin de kast.
Deze wisselen elkaar af;
een boekje voor zus, een dingetje voor zo.
Adresboek, kleine attenties, postpapier.
Achterin de hoek de wierook uit India.
Ooit wil ik het nog eens inrichten als een rariteitenkabinet
dat tweemaandelijks van collectie wisselt.

Op het 'bladgedeelte' de seizoenentafel met in het midden Boeddha als icoon.
Op beide hoeken meestal wel een vaasje met kleine bloemetjes.
Hier en daar een fleurig kanten kleedje.

Het leukste echter, is de bovenkant van de kast.
Het begint met de grote bus.
Deze bus hebben we van Hessels tante en oom gekregen
en is nog afkomstig uit het café van zijn pake.
In deze bus bewaren we de muziekinstrumentjes
die we gebruiken als we een jarige hebben.

Naast deze speciale bus
bewaar ik sinds jaar en dag de 'te geven cadeau's'.
Wel even afstoffen voordat je het opstuurt.
En let op: soms is d'r eentje achter de kast gevallen.

Soms liggen de cadeau's al compleet klaar, in een versierd postpakket.
Ik heb nu alweer een cadeautje klaarliggen voor Irene,
terwijl ze pas in mei jarig is.
Maar dan zie ik iets
en dan denk ik "dat koop ik alvast".

Op de één of andere manier geeft het mij rust
dat daar het hele jaar door cadeautjes liggen te wachten
op het moment waarop ze gegeven mogen worden.
Ik geef toe: het is ook dwangmatig.
Wel, dat zij dan zo.

Het grappige is ook
dat ik soms echt niet meer weet wat ik op de kaartjes geschreven heb.
Dan is het voor mijzelf dus ook weer een verrassing.

Het is dus de vraag voor wie ik het allemaal doe:
voor de ander of voor mezelf!?