Quote

Je staat er soms verbaasd om, hoe je een voorbijganger leert kennen naar aanleiding van slechts één quote. Uiteraard is er een grote kans dat je er helemaal naast zit met je observaties, maar toch.
Dit verhaal behoeft een toelichting.

Vrouw rijdt over onverhard pad op de heide.
Onverhard pad betekent: bandenspoor omringd door gras.
Aan weerszijden bosjes.
Tien meter verder ruimte te over.
Maar man denkt nee, we gaan hier zitten.
Kom vrouw, we gaan hier zitten.
Lekker in het zonnetje.
De fietsen geparkeerd, midden op het pad.
Vrouw, voorbijganger-vrouw, vindt de doorgang geblokkeerd.
Man zegt, nauwelijks opkijkend van zijn gesprek met zijn vrouw:

"Effe vaart houden, dan kun je er zo tussendoor."

Voorbijganger-vrouw zou eigenlijk moeten afstappen om erlangs te kunnen.
Maar ze laat zich niet kennen.
Ze manoeuvreert, of liever gezegd wurmt zich tussen de geparkeerde fietsen door.
Het hobbelt onhandig, omdat ze nu niet in het bandenspoor kan blijven fietsen.
Ze slingert er wat onhandig overheen
als een kind dat net kan fietsen.

Ze fietst verder, de vrijheid in.
Heide betekent voor haar bezinning.
Dan wil ze bij voorkeur geen mensen tegenkomen.
Ja, luxe, dat wel.
Vijf minuten fietsen vanaf haar woning.
En dan ook nog geen mensen tegenkomen.
Waar vind je dat nog?
Maar zij vindt het vaak genoeg.
Wat een geluk.

Maar nu dus die man:

"Effe vaart houden, dan kun je er zo tussendoor."

Zij zou het niet in d'r hoofd halen om zoiets te zeggen.
Zij had allang tien keer sorry gezegd.
Zij had de fietsen reeds verwijderd eer de voorbijganger zich aangediend had.
Zij had überhaupt nooit zo haar fiets geparkeerd.
Zij had tegen haar man gezegd joh, niet in het doorgangspand parkeren.

Ze begrijpt zo'n man niet.
Alsof de wereld van hem is.

Het is zoals haar vader zegt:

"Onze Lieve Heer heb rare kostgangers."