Koffiezetapparaat

Toen ik net 21 jaar was geworden, moest en zou ik het ouderlijk huis uit.
Januari 1989.
Logisch.
Dat hoort bij een 21-jarige.
Van de buurvrouw kreeg ik een lief kaartje en een met zorg uitgekozen blikje.
Dat blikje had de vorm van een huis.
Gisteren ruimde ik de zolder op en vond ik het.
Zo lief.
Dat is dus een blikje van 24 jaar geleden.
Ik ging in een zustersflatje in Delft wonen.
Gemeubileerd.
Bedompte toestand, maar ik vond het geweldig.
De stage-afdeling in het ziekenhuis was vreselijk stagiaire-onvriendelijk.
Maar ach, als ik na mijn dienst het ziekenhuis doorkruiste, was ik thuis.
Thuis in mijn eigen eerste kamertje!
Het was echt zo'n ziekenhuis-ziekenhuis.
Het rook er ook echt zo naar ziekenhuis.
Zo totaal anders dan vele jaren later in Emmen.
Het was verre van het knusse ziekenhuis in Emmen.
Ik paste er zo níet thuis, in dat Reinier de Graaf in Delft.
Ik paste er zo níet thuis!
De praktijkopleider zei meisje, jij kunt beter stoppen met de opleiding.
Je kunt beter naar de Kunstakademie gaan.
Zomaar out of the blue zei ze dat.
Mijn toenmalige lieve schoonmoeder/vriendin was woedend.
Laat je niet op je kop zitten.
Nou, dat deed ik ook niet.
Die praktijkopleider 'stuurde leerlingen met een smoes van de afdeling af'.
Zo zei ze het: ik stuur ze wel met een smoes de afdeling af.
Want die middag kreeg een patiënt euthanasie.
En ja, als je verpleegkundige wilt worden, kun je daarmee maaar beter niet te maken hebben, zo moet de niet-wereldwijze praktijkopleider gedacht hebben.
Wat was ik een kwetsbare, ja, zelfs op het oog weerloze adolescent.
Ik durfde zoveel zoveel niet te zeggen.
Ook niet toen die patiënt zo barbaars behandeld werd door die arts
terwijl zij hem de hemel in bleef prijzen.
Maar ik voelde haarfijn wat er mis was.
En dat was veel.
Heel heel veel.
Maar goed.
Daar wilde ik het helemaal niet over hebben.
Associatiefje komt weer om de hoek kijken.
Schoenmaker blijf bij je leest.
Koffiezetapparaat.
Daar hadden we het over.
Ik ging met mama mijn spulletjes verhuizen naar de Mozartlaan in Delft.
Ik kreeg ook 'iets nieuws'.
Ik kreeg een roze duster
(wij noemden dat 'duster', maar dat woord gebruik ik nooit meer,
ik zeg nu altijd badjas).
En ik kreeg een wit klein koffiezetapparaatje.
Dat koffiezetapparaatje, dat was het symbool van mijn nieuw verworven vrijheid.
Nu kon ik zelf koffie zetten voor mijn gasten!
Het was ook zo'n lief, zorgzaam gebaar van mama.
Zo, moet ze gedacht hebben, dat kun jij vast goed gebruiken.
Papa zal naar zijn favoriete winkel getoogd hebben.
Effe een koffiezetapparaat halen voor 'die meid'.
Dat mot effe geregeld worden.
Joh Nic, wat is nou een goeie?
Het mot wel een goeie zijn.
Huug, dan ken je het beste deze nemen.
Dus nam Huug deze.
Zo moet het gegaan zijn.
Die pap.
Die Es, moet hij gedacht hebben.
Zomaar ineens op kamers.
Ja.
Laat die Es maar schuiven.