Afscheid

In mijn werk heb ik best vaak mensen verzorgd, die bijna zouden gaan sterven.
Je had dan een meneer of mevrouw verzorgd, en nog even koffie gedronken.
En dan wist je: misschien zie ik hem of haar na dit moment wel nooit weer.
Dat was best een gek idee.
En soms ging het ook zo.
Je vond het dan bijzonder, dat je zo dichtbij had gestaan.

Anders wordt het, als je afscheid neemt van iemand uit je familie of kennissen.
Of de mensen waarmee je opgegroeid bent.
Dat is anders, ja.
En ook aan de andere kant wel weer gewoon.
Apart is dat wel.

Op 9 augustus had ik afscheid genomen van de buurman van vroeger.
De buurman, die nog de buurjongen van mijn vader geweest is.
Dus zijn ze letterlijk levenslang buurjongens (en later dus buurmannen) geweest.
Ik was naar huis gegaan, en ik wist dat dit de laatste keer was geweest.
Met de buuf en de buurman had ik nog de grootste lol gehad.
Hoe is het mogelijk, denk je, maar ja, het is dus mogelijk.

Afscheid nemen
en zeker weten
dat het de laatste keer is

Het maakt je bewust van alles en iedereen om je heen
Je hoort beter
Je ziet beter
Je ruikt beter
Je voelt beter
Je proeft beter

En ook later blijft dit bewustzijn nog vaker terugkeren
Het is, alsof je op een hoger plan gebracht wordt

Koester deze momenten
je kunt er veel van leren

Je wilt er niet aan
en tegelijkertijd
zijn dit soort momenten
de beste levenslessen ooit

Onze buurman is op zaterdag 6 september overleden
Op donderdag 11 september vindt de begrafenis plaats
in de R.K. kerk
waar hij elke week kwam

Het is de kerk
van mijn jeugd
Het is de buurman
die hoorde
bij mijn jeugd