Kern

"Natuurlijk wist ik dat het
Ooit eens fout zou gaan
Maar dan zag ik me al zitten
Rode wijn en volle maan
In de ene hand een pen
En in de andere een glas
En dan heel mooi zitten dichten
Hoe droevig het wel was

Nu mis ik jou
Zoals ik eigenlijk jou altijd missen wou
Waar ik van die meesterlijke zinnen
Over schrijven zou
Nu mis ik jou"

Wat mij betreft

raakt het bovenstaande tekstfragment

van Acda & de Munnik

de kern van alle liefdespoëzie

Hooggevoelige mensen

verkeren soms gewoon

in een voortdurende staat

van missen, verlangen, zich geraakt voelen

Bij wijze van spreken

barsten ze al in huilen uit

bij de aanblik en geur van een kwetsbare bloem

Voor deze mensen

ligt het dus best voor de hand

om dit soort meesterlijke teksten te schrijven

Dat een ander denkt

waar haal je dat toch allemaal vandaan

Maar voor deze mensen is dit heel gewoon

Liefdesverdriet om een bloem, haha

laat me niet lachen

en toch is het zo!

Benieuwd hoe het zit

met MIJN meesterlijke zinnen

Ik kan zomaar een keertje afhaken

- daar hoeft niet veel voor te gebeuren - 

- gelukkig komt er vroeg of laat dan wel weer een herpak-moment - 

Voorlopig kan ik ze schrijven

in de meest uiteenlopende gemoedstoestanden

Ja

zelfs bij liefdesverdriet om een bloem

haha!!