donderdag 26 juni 2014

Chocolademelk

Er is een reclame van chocolademelk.
De man loopt met een flesje chocolademelk door de woestijn.
Er komt een sjeik.
Hij nodigt hem uit in zijn paleis.
In dat paleis wordt de man omringd met aandacht en bewondering.
In ruil daarvoor wil de sjeik zijn chocolademelk.
Maar daar begint de man niet aan.
Nee hoor, dan maar niet al die aandacht en bewondering.
Maar zijn chocolademelk wil hij niet afstaan.
Het is zoals ik mij nu voel.
In mijn werk ben ik een soort schakel in een groot netwerk.
Natuurlijk kan dat netwerk ook wel zonder die schakel.
Als ik terplekke doodval, dan word ik heus wel weer vervangen.
Alleen is het dan wel de vraag hóe ik dan vervangen ga worden.
Wordt het dan weer zoals vanouds?
Nee, zeggen de mensen die mij bewonderen.
Want bij wie kunnen we dan terecht, als jij weg bent?
Ik hoor het vandaag.
Ik hoor het morgen.
Ik hoor het overmorgen.
Steeds weer.
En het zou mij blij moeten maken, al die complimentjes.
Maar de werkelijkheid is, dat het mij verdrietig maakt.
Ik heb het gevoel dat ik de anderen in de steek laat,
terwijl ik hier zelf helemaal niets aan kan doen.
Het gebeurt niet door mijn toedoen.
Is dat niet het - steeds terugkerende - thema in mijn leven!?
Door mijn schuld
door mijn schuld
door mijn grote schuld!?
Hoe moet dat dan in de toekomst?
Bij wie kunnen we dan nog terecht als we vastlopen?
Ze hebben het niet over het feit dat 'er weer een functie verdwijnt'
Nee
Ze hebben het over het feit dat 'Ester in de rol van praktijkopleider' er straks niet meer is
En dat is natuurlijk hartverwarmend
Dat is, waar ik het al die tijd voor gedaan heb
Dat is loon naar werk
Niets meer en niets minder
Dus ja
voor mij is het een kwestie van vroeg of laat toch dat paleis weer verlaten
- met wat vakantiedagen erbij is dat eind november al het geval -
en te zeggen nee, ik houd het toch liever bij mijn chocolademelk
Want ik heb immers geen keuze ja
Weer terug naar het begin
Weer terug naar waar het allemaal begon
De cirkel is rond
We draaien in cirkeltjes en cirkeltjes
en elke keer toch weer een stapje verder
Zie mij daar aan het einde van het jaar
lopen door die woestijn
Mijn chocolademelk en ik
op weg
naar weer een nieuw avontuur
en dat is de weg
die ik zal gaan
en zo is het
Maar pijn doet het
oh ja
daar mag je wel op rekenen

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Delft

Er ligt een geul tussen Kwintsheul en Delft. Daar, op de plek waar de Middenweg nog gewoon een landweg was, met aan weerszijden de weilanden...