De Scheveningse Pier gaat sluiten.
Een Haagse man met petje, huilend op de televisie.
'Ja, sorry hoor, sorry hoor................maar ik heb beloofd aan de voorzitter, dat ie er hoe dan ook zou
blijven....................en moet je nu eens zien. Dus als er pierewaaiers zijn die dit horen of zien, laat ze dan
meteen hier naartoe komen, dan kunnen we er samen voor strijden.....................'
De tranen komen weer naar boven.
'Ja sorry hoor...............sorry hoor'.
De emotie van de man schiet dwars door de beeldbuis de huiskamer binnen.
Ik ken het Haagse.
Ik kwam er jarenlang in de wijk. Heel dichtbij de mensen. Voor hele eenvoudige dingen.
Wond verzorgen. Hulp bij douchen. En ja, een praatje.
Ik ken het zo goed. Die emotie. Die sfeer.
Hoe vaak ik niet aan de keukentafel heb gezeten.
De ander tegenover mij, met tranen in de ogen. Levensverhaal.
Het was je werk. Je vond het gewoon. Een eer dat jij dit mocht opvangen. Maar gewoon is het niet.
Gewoon is het niet, dat de man huilt om de pier. Wat 'n leed.................
Geen opmerkingen:
Een reactie posten