Boekje en bloesembomen

Oké
Oké

Het moest er een keer van komen
En gisteren gebeurde het
Laat één ding duidelijk zijn:
publiceren, daar zit ik nog steeds niet zo op te wachten
Raar eigenlijk wel
Want iedereen kan mijn berichtjes lezen
en toch zit ik niet zo op publiceren te wachten
Nou ja
dan bedoel ik dat 'officiële gedoe', zeg maar
Van oh kijk zo zeg zij heeft een boek geschreven
toe maar
En dan moeten we er allemaal voorál 'wat van vinden'
En daar haak ik direct al af, weet je
dat mensen er zo nodig 'iets van moeten vinden'
Daar ben ik wars van weet je
Nee
ik vind het veel leuker als mensen zeggen oh
ik heb trouwens ook die en die blog van je gelezen
grappig zeg
of waarom schrijf je dát nou op
waar haal je dát dan vandaan?
Maar dat officiële publiceren nee
liever niet
Nog niet dan
Want ik zal er toch een keer aan moeten geloven
Want er komt een moment waarop ik zeg ja
nu is de behoefte aan 'vertellen aan de wereld' groter
dan het gênante moment van
'kijk mij eens belangrijk zijn want ik heb een roman geschreven
En vanaf nu heet ik Ester Roman
en moet je mij ook nog met 'U' aanspreken

Maar goed
het moest er een keer van komen
want ooit heb ik - één keer in mijn leven - verhaaltjes ingestuurd
en die verhaaltjes werden onderdeel van een werkelijk uitgegeven boekje:
een boekje met verhalen van de thuiszorg
Bouwjaar: 1993
Dus: heel lang geleden en uit een andere tijdperk zogezegd

En toch - eerlijk is eerlijk -
was het best heel leuk
om op je 45e
voor het eerst in de boekenrekken een stukje eigen werk tegen te komen
- boekenrekken van de kringloopwinkel weliswaar -
- eigen werk als ienie-mini onderdeel van een groter geheel weliswaar -
maar toch

Dus ik dat boekje gekocht (voor maar één euro 25)
en cadeau gegeven aan mijn collega's van het wijkteam
- als afscheid van het wijkteam zogezegd -
- en ja, als afscheid van de gehele uitvoerende zorg zogezegd -

Mijn eigen bescheiden bijdrage beschrijft 'de thuiszorg in vier jaargetijden'
Het gaat over die heerlijke prachtige tijd in Den Haag
Het gaat over mijn allereerste echte 'baan van betekenis' zogezegd
Het gaat over E* op het roze fietsje crossend door het wijkje
Het gaat over E* gezellig giebelend met haar giebelende collega's
Het gaat over gouden tijden ja
daar gaat het over
over gouden tijden

Net zoals die gouden zon
Dat heerlijke lage zonnetje
dat zo vaak de wacht hield over de door uitlaatgassen gevulde straten
Zie je haar daar dromerig fietsen op haar roze fiets tussen de roze bloesembomen?

Want Den Haag is een groene stad, oh ja
Ze genoot van die bomen en die lentegeuren en die fluitende vogels en de geur van de zee
Dat alles meende zij te bespeuren zomaar tussen de uitlaatgassen heen
Ze keek voelde rook dwars door die uitlaatgassen heen zogezegd
En daar was ze één met die bloesembomen en die vijvers en die vogels
Zomaar van cliënt naar cliënt
was ze daar allemaal één mee zogezegd
en dat alles ging ongemerkt
en het grappige is dat ze nog geen steek veranderd is
Ze is nog geen steek veranderd
want ze is nog steeds zo
En weet je wat ook grappig is?
Er waren in haar eerste wijkje straatnamen
die waren vernoemd naar Drentse plaatsen
b.v. Meppelweg
Nou ja en later ging ze dus in Drenthe wonen
Kijk
dat is eigenlijk best wel grappig

Nou ja en tenslotte dan een droomfragment van vannacht
want het kan eigenlijk niet missen dat ik over Den Haag ging dromen
na het lezen van dat bewuste boekje van de thuiszorg

Droomfragment:

"Ik ben weer terug in Den Haag
Ik ben weer terug in 'mijn eerste wijkje'
Zie me daar fietsen langs al die bloesembomen
De zon neemt steeds meer aan kracht toe
Ik kan het voelen en ik kan het ruiken
De vogels fluiten van jewelste
De één nog harder dan de ander
Het is gewoon oorverdovend
De bloesemgeuren zijn heel sterk
Ik snuif ze in mij op zoals ik de zee in mij opsnuif
Door het ruiken van de bloesemgeuren kom ik steeds dichter bij de zee
De bloesems gaan met mij mee
Ze volgen mij waar ik maar ga
Maar het drukke verkeer neemt steeds meer af
Er zijn steeds minder uitlaatgassen
en ik kom steeds dichterbij de zee
Hierdoor ruik ik de zeegeuren meer en meer
Ik hoor de meeuwen ook al
De zeegeuren concurreren met de bloesemgeuren
Hun 'gevecht' is even heftig als het onrustig kwetteren van de vogels
Ik laat hen lekker begaan
en bemoei mij er verder niet mee
Waarom zou ik ook?
Ik voel met hier safe en veilig
in deze besloten wijk vlakbij zee
omringd door bloesemgeuren
De gezellige straatklinkers en hofjes lachen mij toe
Het doet denken aan gezellig Schevenings straatleven
uit de tijd van Vincent van Gogh
Uit de tijd dat óók Den Haag nog 'natuur' was
Dat Den Haag ook nog ongerept 'als Drenthe' was
Dat duingebied nog écht natuurgebied was
Nee
laat mij hier maar mooi rustig een tijdje rondbanjeren
Het is een goede en warme plek
Ik geniet ervan
Ik geniet van de warme zonnestralen op mijn gezicht
Het is een goede en warme plek
En in dit lieve Den Haag
In dit lieve Den Haag
zo vlakbij zee (ik hoor 'm ruisen, hoor je 't?) en ongerept
hier zou ik zo voor altijd wel willen blijven!!!!!"