Eenheid

Hier een gedicht
van 20 september 1985
Wat ik hier zo mooi aan vind
dat is dat je als adolescent
zo kunt verlangen naar eenheid
naar eenwording

Je staat nog dichtbij het kind zijn
(ook al denk je dat je al een hele piet bent!)
Je staat nog maar met één been in de volwassenheid
(als dat al één been is, waarschijnlijk nog maar een half been)
Je wilt het volwassen worden inkleuren
naar het beeld van het kind
Dat je dat nooit zal lukken
daar kom je pas achter
als je ontdekt
dat sprookjes niet echt zijn
(en Sinterklaas niet bestaat
- maar dat wist je reeds een tijdje langer -)

Hier komt ie dan:


Soms
kunnen gedachten alleen maar pijnigen
Denken
denken
totdat je gek wordt
In je hoofd
verwarde draden
Vragen
die voor altijd open blijven

Praten
lost niet alles op
En soms
kunnen woorden
alleen maar pijnigen

Het is zo moeilijk
in die ander te kijken
Zo moeilijk
gedachten om te zetten
in woorden

Je kunt elkaar niet veranderen
Twee karakters
kunnen nooit
helemaal één worden

Je bent stil
Je voelt je ellendig
Je huilt
Waarom?
Wist je het maar
Je zoekt
naar iets onmogelijks