1. Ze gingen naar de Zwarte Ruiter. Hij voelde zich er niet op zijn gemak. Terwijl hij toch een trouwe café-ganger was. Maar nu voelde hij zich niet op zijn gemak. Het was er veel te druk. Veel te druk voor zijn verdriet. En het hare, natuurlijk. Hij voelde dat het nu echt over en uit was. Ze vond hem mooi als een kleine jongen. Met een verdrietige blik in zijn ogen. En een regenjas die hem niet stond. Waar was haar macho-man gebleven? Zo had ze hem veel liever. Veel liever dan de macho-man. Maar ze voelde zich er verlegen mee. Want zo kende ze hem helemaal niet. Ze wilde hem omhelzen. Koesteren. Ze deed het niet. Niet handig.
2. Ze gingen naar de Zwarte Ruiter. Haar vriendin vroeg wanneer ze naar India zou gaan. Ze zei dat ze eerst de liefde van haar leven wilde ontmoeten. Pas dán zou ze naar India gaan. Haar vriendin vroeg of dat misschien was omdat ze anders niet meer naar Nederland terug zou willen. Ja. Haar vriendin had het precies goed aangevoeld.
3. Ze gingen naar de Zwarte Ruiter. Ze had dagen, nachten gehuild, omdat ze hem moest missen. Kortstondige affaire na jongen met regenjas die hem niet stond. Kortstondig, maar een giga impact op haar hele leven. Hij was van haar weggevlucht. Weggevlucht voor haar overdosis gevoel. Was veel en veel teveel voor hem. Terecht. Dat dan weer wel. En nu was hij weer daar. En zei hij dat hij 's avonds om 20.00 uur wel thuis moest zijn. Terwijl zij dacht dat hij gewoon maar een uurtje kwam. En zij dacht oh. Wat steekt daar achter. Ze zaten achterin. Helemaal achterin. De koffie was net gebracht. Toen zei ze het. Aan de ronde tafel. Dat ze weer een vriendje had. Ja, dat had hij al gevoeld, zei hij. Want ze was nu zo anders. Hij reageerde trots (op haar), blij (voor haar), teleurgesteld (voor zichzelf), jaloers (want dat zag ze). Ja. Dat zag ze allemaal. Want ze kon zijn ogen lezen.
Ze gingen naar haar huis, namen afscheid en daarna verdween hij in de mensenmenigte.
Ze snelde naar haar erker, om hem uit te zwaaien (want dat was ze gewend met nieuwe vriendje).
Ze zwaaide, maar hij keek niet om.
Het had geen zin om op het raam te kloppen, want hij luisterde naar muziek. Dat was het dan. 1992. Liep hij zomaar weg uit haar leven.
En ook nog wel zonder om te kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten