Op Weg

Ik begin al aardig te begrijpen wat de Dalai Lama nu precies bedoelt.
Goed zo, Ester!
Als het goed is, heb ik nog heel wat jaartjes voor de boeg
waarin ik zijn lessen in nederigheid stukje bij beetje onder de knie zal krijgen.

De dag begint met een heerlijke ochtend baden in een kuuroord in Duitsland.
Ik word daar zomaar naartoe gereden door mijn buurvrouw en haar vriendin.
"Zo'n ochtend is gewoon een cadeautje", zegt mijn buurvrouw.
Nou, en dat ís het!

Haar vriendin zegt dat ze er nooit eten of drinken bestelt.
Nee, we moeten wel een beetje op de kleintjes letten.
En wat maakt het uit, zegt ze, ik kom voor het bad.
Hoe heerlijk is het, om hier wat rond te zwemmen in de buitenlucht.
Kijken naar de wolken en de zon, die steeds veranderen.
Nou, en dat ís het!

Ik lees een pocket over het leven van Vincent van Gogh.
Liggen we daar heerlijk in de 'luie stoeltjes' met de snoet in de zon.
Want zo noemt de vriendin het: de luie stoeltjes.
Vind ik zo grappig.

Vincent in de Borinage.
Bij de arme mijnarbeiders.
Hij wil niet meer riant bij de hospita wonen.
Nee, als predikant wil hij óók in een hut wonen.
Hij wil óók de mijnen betreden - net zoals de mijnwerkers -
Pas dán voelt hij zich één met hen.
Pas dán voelt hij dat hij écht (een beetje) kan helpen.
Zo gezegd zo gedaan.
Vincent in de hut.
Vincent hongert uit.
Net als de mijnwerkers.
Niet verstandig nee. Dat niet.
Kijk. Je kunt ook overdrijven.
Maar het principe begrijp ik maar al te goed.

Destijds wilde ik psychologie studeren.
Of pedagogiek.
Psychologie of pedagogiek.
En toch werd ik maar 'gewoon verpleegster'.

Waarom?
Omdat ik toen al wist dat dat voor mij de manier was om mensen écht te helpen.
Beetje liefdewerk oud papier.
Beetje veel wel ook.
Is dat niet wat erg achterhaald?
Tja.
Ik neig er nu en dan spijt van te hebben.'
Maar op zulke momenten ben ik niet eerlijk naar mezelf toe.
Ik had geen andere weg willen bewandelen dan deze.

Goed.
Verder naar de dagbeschrijving.
En de Dalai Lama.
We dwalen weer af.
De lezer zal wel denken.
Wat wil ze nou zeggen over de Dalai Lama?
En wat moet dat plaatje van dat verkeersbord?
Wel.
Ik zal het je vertellen.

Ik fietste naar Gees, naar de rommelmarkt.
Maar die was al afgelopen.
Ik ging naar de winkel, voor sinaasappels en bakbroodjes.
Ik kwam met van alles terug.
Maar niet met sinaasappels en bakbroodjes.
Ik dacht bij mezelf Es toch, waar zit je weer met je gedachten?

Errug?
Welnee.
Heerlijk juist.
Met een doel ergens naartoe.
Genieten van de reis.
En nooit op je bestemming aankomen.
Is dat niet precies wat de Dalai Lama zegt?

Verwijzing naar het verkeersbord:
steeds weer 'terug bij af'.
Steeds weer terug naar de basis.
Het lijkt alsof alles voor niets is geweest.
Maar niets is minder waar.

Ik ben zo sterk geneigd om er voor anderen te zijn.

"Moet ik niet zeggen dat ik van hem houd?
Is het niet slecht dat ik geen contact zoek met de ander?"

Zo vaak denk ik dat, weet je.
Maar sinds kort zie ik pas echt wat ik steeds aan 't doen ben.
Door steeds maar achter anderen aan te hobbelen
met kaartjes, lieve woorden, lieve daden
ontneem je anderen de kans om zelf die rotonde te nemen.
Die rotonde 'terug bij af'.

Als je steeds maar voor de ander de kastanjes uit het vuur haalt
dan ontneem je de ander de kans
om te ervaren hoe mooi het vuur ook kan zijn.
Ik denk dat dit toch wel mijn grootste levensopdracht is.
Om dat los te laten.
Om mij veel en veel meer op mezelf te richten.

Nu even weer terug naar de Dalai Lama.
Hij zal zeggen goed zo Ester
je begint het dóór te krijgen.

Nu even terug naar het verkeersbord:

1. Je onderneemt je reis.

2. Het lijkt umsonst, want je reisde in een cirkel en bent nu weer bij het begin.

3. Je neemt de cirkel nog een keer.

4. Je denkt hé, ik zie de dingen helderder, op weg is dus het doel, niet bestemming!