Delen

Hoera!
Het is een feestdag!

Niet dat ik jarig ben ofzo.
Maar het zit zo:

Ik kom thuis van mijn werk
en heb zo'n zin om te schrijven
lees op mijn computer twee berichtjes van 'fans'
Ja echt - onafhankelijk van elkaar zeggen de schrijvers
dat ze fans zijn van mijn blogs
Van vijf andere mensen weet ik het ook zeker dat ze fan zijn
en verder is het totaal in het ongewisse
Dat vind ik nu juist zo eng, maar ook leuk en spannend
en het onderzoeken waard

Het komt voor dat ik brieven en kaartjes stuur
en dan nooit antwoord ontvang
Dat is gewoon de realiteit
Niet iedereen houdt van schrijven
En - wat laatst een lieve vriend zei -
'niet iedereen is zo attent als jij, Ester'
Zit wat in

Je moet vooral mensen niet claimen
of iets terug verwachten
Heerlijk zou het zijn
om helemáál geen verwachtingen te hebben
dat komt alles onverwacht - en als een aangename verrassing
Nee maar wat ik moet leren
dat is om 'het te laten zoals het is'
Dat mensen niet reageren
maar misschien toch verschrikkelijk blij zijn met mijn brief of kaart
Ik moet leren om te zeggen oké
ze zijn heel blij met mijn attenties
ook al hoor ik er nooit niks meer van

Het is iets wat mij totaal onbekend voorkomt
en daarom moet ik het leren
Ik wil weten waar ik aan toe ben
Desnoods dat ze zeggen 'het is leuk dat je steeds van alles opstuurt
maar eigenlijk zit ik er niet op te wachten'.
Dat is dan hard, maar wel duidelijk
Maar dat ongewisse
dat vind ik maar niks
daar zal ik nooit aan wennen

Het delen ontbreekt dan
en dan denk ik: dan kan ik het contact net zo goed verbreken
Want éénrichtingsverkeer
dat kan nu eenmaal niet in twee richtingen
Want dan krijg je botsingen

Ik heb ooit jarenlang met een lieve collega samengewerkt
Ik was erg op haar gesteld
- al vond ik het dan wel moeilijk
dat ze van tijd tot tijd 'gesloten als een oester' was
En dus bleven we op afstand
Eén keer had ik bij toeval een etentje samen met haar
- het was helemaal niet gepland maar het liep gewoon even zo -
en toen vertelde ze mij veel persoonlijke dingen
Jaren later kreeg ik een nieuwe baan
De allerlaatste werkdag kwam ze met betraande ogen naar mij toe
en overhandigde mij een heel lief kaartje

"Nooit zal ik die keer vergeten dat we samen gingen uit eten.
Je hebt me toen zó goed geholpen.
Ik wil je enorm bedanken voor alles wat je voor me gedaan hebt."

Mijn hart brak
Lieve lieverd
had ik dat geweten
dan had ik wél toenadering gezocht
dan had ik die oester vriendelijk verzocht
om af en toe door het kleine raampje te mogen kijken
Lieve lieverd
nu ga ik werken in het buitenland
en zien we elkaar niet meer
terwijl we elkaar eerder
een paar keer in de week zagen
Wat een gemiste kans!

Ik heb haar nooit meer gezien
Zo'n gemiste kans
En dat lag net zo goed ook aan mij
Want ik had ook kunnen denken soi
ik breek gewoon door die oester heen
- ik probeer het althans -
Maar ja
zoiets doe je niet

We hebben elkaar nooit meer gezien

En dat terwijl ik bij het afscheid zag
dat ze zo worstelde met zichzelf
Het deed me pijn dat we niet vaker van die gesprekjes hadden gehad
omdat ik altijd had gevoeld dat er iets met haar was

en dat kost tienduizend keer méér energie
dan zo'n gesprekje tijdens een etentje
- sterker nog -
zo'n gesprekje waarin je zoveel voor die ander kunt betekenen
waarin die ander zoveel voor jou kan betekenen
dat is toch een ongelooflijke méérwaarde?
Dan maakt het toch helemaal niets uit als de ander zit te huilen?
Nee - integendeel - dat voelt als een compliment
dat die ander zich zo vertrouwd bij jou voelt
dat ze haar tranen ongedwongen kan laten stromen

Lieve mensen
daar is het leven toch voor bedoeld?
Dat je er bent voor elkaar?
Als je er behoefte aan hebt, onderneem dan actie
Als je er geen behoefte aan hebt, ja, dan niet natuurlijk
Maar luister naar je hart
Vóór je het weet ben je 80 - 90 - 100
en dan denk je had ik maar
nu kan het niet meer

DELEN
DELEN
DELEN
DELEN

Voor MIJ draait alles om delen
Voor een ander wellicht niet
- en dat moet ik uiteraard respecteren -

Maar ik wil delen:

ofwel in levende lijve
ofwel via brieven / kaarten / mails / blogs / facebook
ofwel via telefoon (liever niet vanwege ontbreken non-verbale reactie)
ofwel via skype - nee sorry, die valt af, non-verbaal ga je dan interpreteren en dan zit je er altijd náást, omdat je de persoon niet kunt aanraken

Maakt niet uit hoe vaak!
Twee keer per jaar is ook al goed!
Als ik maar weet waar ik aan toe ben
Als je écht goed contact hebt
dan maakt dat ook niet uit
dan maak je elkaar nooit verwijten
als je een tijdje geen contact hebt opgenomen

Samengevat
denk ik dat ik er nu aan toe ben
om het kaf van het koren te scheiden
en te kijken wat bij mij past
en wat niet

Met kaf en koren bedoel ik kwaliteit van vriendschappen
De één zal veel kaf overhouden
De ander zegt nee, voor mij alleen maar koren
met hier en daar wat kaf ertussen

Ja, ik behoor tot die laatste groep
Prima toch

Wat ik al zei:

Zeven fans
Hoera!

En wat ik al zei

het is een feestdag vandaag
Zeven fans!!!!!!!!!!!