Blues

Wikipedia (vrij vertaald):

"Met de blues muziek drukten de slaven hun lijden uit.
Het zingen van de blues verzachtte hun lijden.
De blues hebben een melancholische toon.

Het woord 'blue' is afkomstig uit de zeevaart.
Als de bemanning een kapitein of officier verloor,
werd er een blauwe vlag uitgehangen.
Ook werd er een blauwe band rond het schip geschilderd.
Dit bleef gehandhaafd totdat het schip de thuishaven bereikte."




Vanmorgen hoorde ik 'De dijk' op de radio:
"De blues verlaat jou nooit."

Ik moest denken aan die intense momenten in een mensenleven:
ziekte, pijn, dood, liefdesverdriet, scheiding, verlies, missen.
Je hebt dan het gevoel alsof de bodem onder je voeten verdwijnt.
Je hebt dan het gevoel alsof je voor eeuwig
in de modder van de blues zal blijven hangen
en dan is daar ook nog zo'n gezellige Huub van der Lubben
die dat dan nog zingt ook:
"Je kan de blues wel willen verlaten
maar de blues verlaat jou nooit."
Lekker dan.

Momenteel 'zit ik niet in de blues' (sorry Huub).
Maar ik weet heel goed wat het is.
Ik weet heel goed wat het is, om in de blues te zitten.
De één is 'meer blue' dan de ander.
Ik ben best wel bovengemiddeld blue zeg maar.
Daar schaam ik me heus niet voor.
Dat heeft best ook heel veel mooie kanten.
Hoe gek het ook klinkt.
Ja, ik zou zelfs niet zonder willen.
En ik zou ook niet zonder kúnnen.
Het zet mij aan tot schrijven schrijven schrijven.
Geen hieperdepiepverhaaltjes, maar verhalen met diepgang.
En ik houd van diepgang.
Sinds nog maar een maandje heb ik de moed
om dat ook zomaar open en bloot in mijn blogs te gooien.
Vind ik best wel knap eigenlijk van mezelf.
Mu eigu.

Het grappige is: ik kan nu niet meer terug.
Ik denk wat dóe ik allemaal, maar dan staat het er al op.
Dan is het (hopelijk) al gelezen door een paar mensen.
Dan ben ik ook wel weer zo autistisch dat ik denk nee
nu kan ik het er dus niet meer vanaf halen.
Want dat zou verwarring scheppen.
Dan vind ik dat ik het weer moet uitleggen
en dat brengt dan weer onrust bij mezelf
en dat leidt dan weer tot blues
en zo ben je lekker bezig.

Het beste boek dat ik ooit gelezen heb, dat heet:
"Als je wereld instort."
van de Boeddhistische non Pema Chödrön.
Jammer dat dit de titel is, want het is een zeer positief boek.
Zij zegt: heb je verdriet, buit dat uit, want dát is het moment van groei!
Het is prachtig om dit toe te passen.
In je diepste misère voel je je het meest kwetsbaar.
Je bent dan dus ook heel open, ontvankelijk voor mooie gevoelens.
Die mooie, 'nieuwe' gevoelens kunnen leiden tot grote veranderingen.
Ja, die kunnen leiden tot grote prestaties.
Echter, je laat ze bij voorkeur niet toe, juist vanwege je kwetsbaarheid.
Want ja, je loopt ook een groot risico om een mes in je rug te krijgen.
Ik bedoel maar.

Het boek van Pema is een boek waarvan je de zinnen tig keer overleest.
En dan nóg denk je: wat bedóelt ze nou?
Maar als het kwartje valt, dan denk je wauw!
Wauw wauw wauw!!!!!!
En als je haar goede raad dan ook nog opvolgt
nou, dan heb je je schaapjes op het droge.
Echt hoor.
Is me overigens nog niet (helemaal) gelukt:
haar goede raad opvolgen.
Maar, zoals Huub zingt:
"De reis is pas over aan het eind van de tocht."
Dus het geeft helemaal niet, dat vallen en opstaan.
Dat zegt Pema ook.
Laat je gerust maar vallen.
Je staat vanzelf wel weer op.

"Je kunt de blues wel willen verlaten
maar de blues verlaat jou nooit."
Als je dat liedje zo op de radio hoort
dan denk je (net zoals bij Pema): wat bedóelt ie nou?
Eerlijk gezegd viel het kwartje pas
toen ik de tekst meezong op het You-tube filmpje.
Je kunt zeggen nou jongens, ik ben geloof ik weer boven Jan
maar vroeg of laat dient de volgende 'Jan' zich weer aan
en begin je dus weer van voren af aan.
Je kunt zeggen 'met mij gaat het zo fantastisch
zó fantastisch, echt.'
Maar als de ander de kringen onder je ogen bestudeert
dan wordt het toch tijd om eens in de spiegel te kijken.
Waarom moet het altijd fantastisch lijken?
Helemaal niet nodig!
Het leven gaat op en neer eb en vloed zon en maan.
Dat is nu eenmaal gewoon realiteit.

Concluderend kunnen we zeggen
dat het maar goed ook is
dat de blues ons nooit verlaat
dat het goed zou zijn
als we dit gewoon toe zouden laten
want daarmee erkennen we
dat we gewoon maar mens zijn

en geen God

Ik wil de blues verlaten
omdat ik er geen last van wil hebben
maar juist dáárom
blijf ik er elke keer last van houden
als een bromvlieg bij je oor
die elke keer weer terugkomt
want hij is er toch
hoe je het ook wendt of keert

en zou ik de blues verlaten
dan zou ik niet met zoveel diepgang kunnen schrijven
dan zou ik de teleurstelling willen verlaten
van het missen van zoveel diepgang
dat zou dus geen optie zijn

en bovendien
als ik besluit gewoon in de blues te blijven
en dan in die stemming
een gedicht of een verhaal schrijf
dan komt er vroeg of laat een moment
waarop ik de misère 'getransformeerd' heb
middels 'het schrijven'
en dat ik dan ontdek'
dat ik gegroeid ben

gegroeid dankzij de blues.
Dank je wel blues

Fleetwood Mac.
Altijd mooi gevonden.
Prachtig.
Zingen ook blues.
Prachtig.